Dlaczego tak naprawdę nie piszę na blogu.

Trzydziesty stycznia dwa tysiące czternastego roku.
Właśnie wtedy, po kilku próbach, zwyciężyłam konkurs na redaktora i dostałam się na bloga (mimo, że dopiero po dogrywce, ale jednak postanowiłam podpiąć to pod konkurs).
Dwudziesty siódmy stycznia dwa tysiące szesnastego roku.
Dalej jestem w załodze, usunęłam się raz, ale na jakieś dwa dni.
I nie piszę. Rzadko wchodzę na MSP.
Nie piszę, bo dalej żyję starym blogiem, cudownym 2014 rokiem. Wtedy każdą wolną chwilę spędzałam na chacie bloga, pisząc z takimi osobami jak Shanny, Pralka, Kuba, Julita, Hania...
Posty były dopracowane i pełne humoru. Prawdziwego humoru, a nie czegoś, co większość osób uważa za 'humor'.
Zaskoczę Was, ale pisanie z capsem i z błędami ortograficznymi a następnie 'przekreślanie' tego w bloggerze nie jest śmieszne.
Przyjazne stosunki między redaktorami, brak kłótni. Szacunek dla Administratorki, jaką była Abieska. Tylko Abieska.
Duża ilość komentarzy.
Komentujący.
To już nie wróci.
Dlatego nie piszę i żyję tym paradoksem - że kiedy wejdę na bloga, zobaczę to, co kiedyś.
Być może Was zaskoczę, ale ten moment, który Inde nazwała 'złotym czasem' czy jakoś tak, żył we mnie.
Abieska, Hania, Malina, Luiza, Laniacz i ja - wszystkie przyjaźniłyśmy się aż do momentu, w którym zawaliłam.
Ja zawaliłam.
Jak każdy człowiek, mam swoje złe strony. I tą najgorszą ostatnio pokazałam.
Zazdrość wypaliła mi oczy, zachowanie, wszystko.
Za to Was przepraszam.
To nie miało tak wyglądać. Nie powinno mieć miejsca.
Dlatego nie mogę przemóc się, żeby coś napisać. Bo mimo, że ten blog jest czymś zupełnie innym, niż dawniej, praktycznie nie ma nic wspólnego oprócz nazwy - moje wspomnienia żyją.
Być może uda mi się to chociaż trochę naprawić, a jeśli nie, to nie wiem co będzie.