I to już koniec tej opowieści...

To strasznie przykre.
Strasznie przykre, że muszę to zrobić.
Widzicie, wiedziałam o tym już od dwóch, trzech miesięcy. Postanowiłam, że zrobię to właśnie teraz, właśnie dzisiaj, pierwszego maja.

Ech, nawet nie wiecie, jak ciężko to pisać. Bo w gruncie rzeczy bycie tu redaktorką sprawiało mi ogromną przyjemność, było zupełnie inne niż mój pobyt tutaj sprzed roku, kiedy na dobrą sprawę nie potrafiłam dać sobie rady z nieubłaganie płynącym czasem, którego zawsze mi brakowało, z moimi myślami, z tym całym shitem, który mnie otaczał. Tylko ja byłam odpowiedzialna za to, co się wydarzyło - a stało się to, że wtedy to pisanie mi zbrzydło. I odeszłam.

Teraz odchodzę stąd kolejny raz, ale tym razem na zawsze. I mam nadzieję, że nie będę tęsknić...
Nie oszukuj się, Julia, dobrze wiemy, że będziesz.
Tak, na pewno będę. To było wiele miłych chwil, zawsze będę je wspominać z uśmiechem na twarzy, ale... No właśnie, chcę je tylko wspominać, nie chcę już tym żyć. Nie chcę już mieć styczności z blogami, a już w ogóle z dziecinadą nazywaną "msp", która już dawno nie powinna mnie dotyczyć.

W ostatnim czasie w moim życiu naprawdę wiele się zmieniło. Znalazłam dwie rzeczy, które wprost kocham i nie mogę się od nich oderwać; robiłam to już wcześniej, ale dopiero teraz zrozumiałam, że to dla mnie ogromnie ważne. Oczywiście, niektórzy wiedzą o co chodzi: pisanie i rysowanie. I może wydaje się, że to właściwie strasznie głupie, ale czerpię z tego tyle radości... I mam ambicje. Chcę być coraz lepsza, rysować coraz lepiej, pisać coraz więcej, i więcej, i więcej... Chcę ulepszać mój warsztat do granic możliwości.
Kolejną ważną rzeczą jestem ja, sama w sobie, moje ego, kim jestem. Mogę to streścić:

Całkiem duża dziewczynka o infantylności dziesięciolatki. Zbyt wrażliwa, z lekka zbzikowana, niedbająca o siebie; wulgarna i nawet odważna, ale tej odwagi nie umie zamienić w pewność siebie. Z dość ciętym językiem, który wykorzystuje tylko w razie potrzeby, bo nie lubi mieć wrogów.

Przy odrobinie szczęścia chcę zmienić tę osobę w dojrzałą, wrażliwą ale i twardą, normalną dziewczynę, która zacznie przykładać się do własnej prezencji, przestanie się zamartwiać i rozpamiętywać.

Independent Girl.
Jak to było? Niezależna dziewczyna? Śmieszne.

Spędziłam tu wiele miłych chwil, ale pora się rozstać. I to nie dlatego, że nie chce mi się pisać. Chcę poświęcić ten czas na coś innego. Chcę w końcu opuścić ten światek, do którego nigdy nie powinnam się przyłączyć. Chcę zadbać o życie realne, nie to ukrywające się w internecie. Kurczę... Ja już idę do szkoły średniej, co ja tu jeszcze robię?

Nieważne. Nie musicie mnie pamiętać, ale wiedzcie, że ja o was nigdy nie zapomnę.

Może tu jeszcze wejdę... Raz na miesiąc, raz na dwa... Zobaczę, co się zmieniło, przeczytam nowego posta i wrócę myślami do tych chwil, kiedy sama pisałam tu dla was. A potem zacznę powoli się odzwyczajać od wchodzenia tu. Aż w końcu przestanę tu zaglądać. Całkowicie. Zerwę z tym na zawsze.

Ale to nie znaczy, że nie byłam tu szczęśliwa.

Dziękuję szczególnie Ali, Alczensowi. Wiem, że prawdopodobnie tego nie czytasz, ale wiedz, że jesteś najlepsza.

Dziękuję całej starej załodze, szczególnie Zosi za to, że mnie tu wtedy przyjęła, ten pierwszy raz. Do tej pory robi mi się miło, kiedy myślę o tych wszystkich pochwałach pod moim adresem od ciebie. Dziękuję Abiesce, że założyła tego bloga, dzięki któremu poznałam wiele świetnych ludzi.

Dziękuję Herbatce, Jes, Buce, Kelci, Szyji, Ewie i reszcie z tamtego bloga. Jes, twoje "I tak umrzesz" było najlepsze, forever. 

Dziękuję Natalii za te wszystkie grafy, pozdra i - co najważniejsze - rozmowy. Jesteś jedną z najmilszych i najlpeszych osób, jakie poznałam na msp.

Dziękuję Nonie, za gg, tfm, snapy (zdzirowata celebrejszyn XD), nasze artystowskie rozmowy typu "kup mi polycolory, kup mi polychromosy" i te stare dzieje, kiedy kryłaś się pod MASKĄ (8), te moje aluzje...) starego konta. 

Dziękuję Florce, która dała mi tutaj drugą szansę, moja najpiękniejsza ciefczyno na śiwiecie! No i nafe bofkie rofmowy. 8)

Dziękuję tym osobom, które kiedyś tak bardzo lubiłam,  a dziś już ich po prostu tu nie ma, odeszli tak jak teraz ja... Dziękuję tym osobom z konf na gg, które często doprowadzały mnie do złości, ale najczęściej był to śmiech... Dziękuję wszystkim komentującym, którzy niestrudzenie wyrażali opinie pod każdym postem. Dziękuję wam wszystkim.

Ten okres był cudowny, ale wszystko ma swój czas. Teraz biorę się za nowe rzeczy, które będą mi zaprzątać głowę.

Co do samego msp... Będę wchodzić, może nie tak często jak teraz, ale będę. Czasami możecie mnie dorwać i pogadać o starych dziejach. :-)

Będę tu jeszcze zaglądać przez kilka dni, odpowiadać na komentarze, czytać, wspominać. A potem zniknę. Miejmy nadzieję, że na zawsze. Że już nigdy nie napiszę tu żadnego komentarza. Tak jak ninja. Wejdę, ale wy nie będziecie o tym wiedzieć.

Cordelie prawdopodobnie też usunę. Nie chcę mieć żadnej styczności z blogami.

Jeśli chodzi o kontakt, chcesz mojego wattpada, gg, czy co tam jeszcze, pisz na msp. Usunęłam stąd wszystkie moje rysunki i posty z bardziej szczegółowymi faktami o mnie. Powiedzmy... Nie chcę tu zostawiać jakiegokolwiek bardziej namacalnego śladu.

Pozostaje jedynie się pożegnać i podziękować jeszcze raz. Uwielbiam was, każdego z osobna i nigdy nie zapomnę tego, że tu byłam, pisałam. Ten blog zawsze będzie jakąś niewielką częścią mnie, a ja zawsze będę niewielką częścią tego bloga.

Jeszcze kilka słów na koniec...

Nigdy nie rezygnujcie z marzeń. Spełniajcie je, chociaż miałyby być najmniej realne. Nie dawajcie za wygraną, brnijcie do celu. Żyjemy raz, wykorzystajcie to życie na maksa. Pamiętacie moje motto? "Bez silnego charakteru nie osiągniesz żadnego celu. W połowie drogi połamią cię ptzeciwności."

Z drugiej strony nie płaczcie nad nieprzebytymi drogami. Żyjcie z własną prędkością, własnym torem. Nie dawajcie się podporządkowywać. Pamiętajcie, że jesteście kochani tacy, jacy jesteście. Bądźcie wierzący - wierzcie w siebie.

A kiedy macie chwile zwątpienia... Po prostu włączcie piosenkę u góry. :-)

Kocham was.

Opublikować? Czy nie? Opublikować?
Opublikuj.

Idź stąd. Co tu jeszcze robisz?

Po raz ostatni...